Rozdział IV

Tej rozdział dedykuje mojej Oli Trolli. Od razu pszepraszam za wszystkie błędy i życzę miłej lekturki!

Oczami Jacka:
To było po prostu niesamowite! Ona, ta dziewczyna widziała mnie. Czułem się tak szczęśliwy, jak nigdy dotąd. Zacząłem zataczać w powietrzu piruety, nie mogąc przestać aię śmiać. Moje zachowanie jest pewnie dla was dziwne, ale wy nie wiecie, jak to jest. Być niewidzialnym, nie mieć możliwości z nikim porozmawiać. Mikołaj, Zając i inni są ode mnie starsi, a dorosły nigdy nie zostanie najlepszym przyjacielem nastolatka. Jednak teraz... Spróbuję się zaprzyjaźnić! Wspominałem wcześniej, że lubię samotność, lecz to nieprawda. Po prostu udało mi się do niej przyzwyczaić. Tak naprawdę każdy potrzebuje przyjaciół. Dlatego po trzystu latach samotności czułem się, jak we śnie. Sen... Ni stąd ni zowąd wpadło mi coś do głowy. Co, jeśli ona pomyśli, że się jej tylko śniłem? Zapomni o mnie i już mnie nie będzie widzieć. Musiałem coś wymyślić. Zamachałem laską i zimny wiatr z pędem porwał moje ciało. Leciałem, jak najszbciej potrafiłem. W końcu dostrzegłem jej dom. Przyspieszyłem. Niestety nie było jej w pokoju, a światło było zgaszone. Trzeba było jej zostawić jakiś znak, że tu byłem. Nagle olśniło mnie. Uśmiechnąłem się na samą myśl.

Oczami Annie:
Wracałam z domu Meg. Zimny, przenikliwy wiatr starał się zerwać mi czapkę z głowy, więc mocno ją trzymałam. Rozmyślałam... O czym? O wczorajszych zdarzeniach oczywiście. O Jacku, o tym, jak uniosłam się w niebo. To było niemożliwe. W końcu stwierdziłam, że to mi się zwyczajnie przyśniło. Myślałam, że wracam z naszej rozmowy w powietrzu i ląduję na łóżku, a tak naprawdę się obudziłam. Coś jednak skłaniało mnie ku temu, że Jack Frost jest prawdziwy. Jego oczy. Zabrzmi to idiotycznie, ale nie mogłam ich sobie wyśnić. Duże, niebieskie, przywodzące na myśl zamrożoną wodę, wraz z bąbelkami powietrza. W tym momencie doszłam do domu. Krzyknęłam „Wróciłam!”, rozebrałam się i poszłam do swojego pokoju. Otworzyłam drzwi i... Zamurowało mnie. Stałam przed najzwyklejszą w świecie zaspą śnieżną. Cały pokój przykryty był białym puchem, który padał z sufitu. Wiem, że to brzmi niedorzecznie, ale taka była prawda. Płatki śniegu brały się z nikąd, po prostu padały. Nie potrafiłam wyróżnić żadnych mebli, wszędzie było biało. Jedyną  charakterystyczną rzeczą była błękitna, złożona na pół kartka papieru, leżąca na czymś co chyba było moim łóżkiem. Podeszłam i sięgnęłam po nią. Był to list zaadresowany do mnie. Ze zdziwieniem zaczęłam go czytać.

Droga Annie!
   Piszę do Ciebie, bo nie chcę byś zapomniała. Nie chę zostać zwykłym snem, wymysłem, mam już tego dość.
   Pamiętasz nasze wczorajsze spotkanie? Pewnie trudno Ci było zapomnieć. Chciałbym powiedzieć, choć brzmi to głupio, że to nie był sen. To zdarzyło się naprawdę. Jak Ci wczoraj mówiłem, widzisz mnie tylko wtedy, gdy we mnie wierzysz. Nie chcę, żebyś przestała. Wiem, że masz mnóstwo pytań i pszepraszam, że Ci na nie nie odpowiedziałem. Obiecuję, że Ci wszystko wyjaśnię oraz, że spotkamy się jak najszybciej. Masz moje słowo.
 Liczę, że spotkamy się wkróce.
Nie przestawaj wierzyć
Jack Frost
PS: Śnieg powinien zniknąć za godzinę. Nie jest zwyczajny, nie zostawi kałuży wody.

Uśmiechnęłam się. To była prawda. On istnieje i niedługo się z nim zobaczę. Byłam tak podekscytowana, że zaczęłam skakać po zaśnieżonym pokoju tuląc kartkę do piersi. Pozostawał jeszcze problem śniegu. Musiałam utrzymać rodziców i Davida z dala od niego przez godzinę. Teraz jednak nie obchodziło mnie to. Nie co dzień spotyka się postać z legend.