Rozdział XXX, który nie istnieje, czyli pożegnanie

Tak, to już koniec. Nie będzie już więcej rozdziałów, Annie razem z Jackiem hasają szczęśliwi po świecie. Te półtorej roku było dla mnie swego rodzaju lekcją systematyczności, z którą co prawda raz było lepiej, raz gorzej, ale koniec końców, zakończyłam opowiadanie. Dzięki Frozen Dreams zaczęłam swoją przygodę z blogowaniem i pisaniem, więc prędzej czy później znowu może się spotkamy na innym blogu. A jeśli chcecie napisać, podzielić czym ze mną, piszcie: annluna.atlas@gmail.com

Chciałabym podziękować wszystkim, którzy czytali, komentowali i trzymali za mnie kciuki - byliście ogromną motywacją. Szczególne podziękowania należą się znanym przez mnie osobiście czytelnikom, którzy nudzili i męczyli, aż do czasu, gdy nie napisałam czegoś nowego. Dziękuję Oli, Nacie, Agatce, Julce i Marcinowi :) 

Co do treści opowiadania, wiem, że wszystko skończyło się strasznie różowo. No ale w końcu to bajka i chciałam zakończyć pozytywnie całą przygodę :D A jeśli ktoś dalej jest nieprzekonany, możecie sobie dodać na końcu takie zdanie: "I w tym momencie Annie obudziła się. To był naprawdę dziwny i długi sen." Ja natomiast preferuję wersję oryginalną.

No i w sumie to tyle. Żegnam, niech los zawsze Wam sprzyja! <3
Ann Luna Atlas

Rozdział XXIX

 No, a więc mam przyjemność zaprezentować Państwu już ostatni, dwudziesty dziewiąty rozdział, kończący opowiadanie. W tym tygodniu wstawię jeszcze post wyjaśniający wszystko, a tymczasem, czytajcie i komentujcie :)

Oczami Jacka:
Oszołomienie i niedowierzanie powoli przemieniały się z nadzieję, aby na końcu rozjaśnić moją twarz szerokim uśmiechem. Zostałem wysłuchany! Księżyc spełnił moją prośbę! Po chwili jednak przyszła mi do głowy myśl, że niekoniecznie o to chodziło. To nie musiało nic znaczyć. Może lampion podstawiony tam przez Jacka O'Lanterna przewócił się i coś zapalił. Może... Nie miałem czasu na domysły. Ominąłem zziajanego Jacka, popędziłem korytarzem i dotarłwszy do schodów na dół, zbyt niecierpliwy aby po nich zbiegać zeskoczyłem, amortyzując upadek za pomocą laski. Mijając zgraje elfów i yeti, w końcu dotarłem do części budynku, w której znajdowało się zarówno zejście do "garażu" z saniami, jak i szklana trumna Annie. Korytarz był niesamowicie jasno oświetlony, blask bił z pomieszczenia, w którym leżała piętnastolatka. Mrużąc oczy wszedłem niepewnie do środka. Na początku nie widziałem nic, jedynie oślepiającą biel. Po chwili moje oczy zaczęły się przyzwyczajać do światła. Zarejestrowałem wykute w kamieniu ściany, a potem dostrzegłem źródło blasku. Wciąż nie mogłem zobaczyć niczego wyraźniej. Jak na zawołanie, blask zaczął słabnąć, aby po chwili całkowicie zniknąć. Unosiła się kilka centymetrów nad ziemią jakby nie chcąc brudzić stóp zakurzoną posadzką. Tuż na przeciwko mnie. Wyglądała jednocześnie podobnie i obco. Niby ta sama twarz, te same włosy i wzrost, ale pełnie niewielkich różnic. Jej włosy sięgały teraz nie ramion, a pasa, wciąż jasne i delikatnie pofalowane, jednak w nieco innym odcieniu. Wcześniej ciepłe, miodowe, teraz lekko lśniły i miały chłodniejszą barwę, przywodzącą na myśl światło księżycowe w pogodną noc. Rzęsy były dłuższe i ciemniejsze, skóra bledsza, ale nie chorobliwie biała, jak wtedy gdy była pod działaniem klątwy Mroka, lecz gładka i promienna. Na czole miała diadem, powstały ze splecionych srebrnych drucików z umieszczonym pośrodku półprzeźroczystym kamieniem w kształcie kuli Księżyca. Rzucał on delikatne refleksy na wszystko wokół. Ubrana była w ciemnogranatową asymetryczną suknię, haftowaną na brzegach srebrną nicią. Z przodu sięgała tuż przed kolano, a potem stopniowo wydłużała się, tworząc z tyłu długi, ciągnący się po ziemi tren. W talii szata spięta była srebrnym paskiem. Pośrodku dekoltu miała niewielkie okrągłe wycięcie, natomiast od prostych ramiączek sukni odchodziły paski materiału, opadające do połowy ramienia i łączące się z resztą kreacji na plecach. Jej stopy były bose. Całość wyglądała jednocześnie efektownie i prosto. Nie mam pojęcia jak w takim momencie mogłem zwracać uwagę na szczegóły jej ubioru i wyglądu. Najważniejsze było to, że stała tuż obok mnie. Jednak łapczywie chłonąłem każdy detal z nią związany, jakby chcąc wynagrodzić sobie ból jej wcześniejszej straty. Ta srebrno-granatowo-biała postać wyglądała tak niesamowicie, że aż nierealnie. W końcu jednak dziewczyna powoli uniosła powieki i stwierdziłem, że oczy również zmieniły nieco kolor. Były teraz ciemniejsze, prawie tak granatowe jak suknia. Poczułem niepokój. Wszystko się w niej zmieniło. Może nie jest to już to ta sama osoba. Może Księżyc nie tylko przywrócił jej życie, ale również zupełnie zmienił. Może to nie była już moja Annie. Wtedy jednak jej spojrzenie spoczęło na mnie. Jej oczy zabłyszczały niczym gwiazdy, a usta rozchyliły się w uśmiechu. Wtedy byłem już pewny, że to była ona. Tylko stara Annie umiałaby się tak uśmiechać. Dziewczyna nie przestając patrzyć się na mnie delikatnie dotknęła stopami ziemi i rzuciliśmy się sobie w obięcia. Objęwszy mnie za szyję, wcisnęła głowę w moje ramię. Ja obiąłem ją w talii. Staliśmy tak w ciszy dopóki nie zjawili się pozostali Strażnicy. North, Ząbek, Piasek, Zając, Matka Natura i Jack wcisnęli się w wejściu, z niedowierzaniem przyglądając się dziewczynie, którą trzymałem. Z niechęcią puściłem ją, aby reszta również mogła się z nią przywitać. Annie z uśmiechem powitała pozostałych, co chwilę jednak zerkając na mnie, jakby chciała się upewnić czy nie zniknąłem. Sprawiło mi to straszną przyjemność.
- To jak, Annie? - zapytała pełna podekscytowania Wróżka Zębuszka. - Jak to się stało?
Dziewczyna spoważniała i usiadła na swojej trumnie.
- No więc to trochę dziwna historia. Ja czułam się... Jakbym spała. Był to jednak sen bez żadnych snów, jedynie czerń. Wszędzie. Potem jednak pojawił się Księżyc i rozproszył ciemności.
Uśmiechnąłem się. Pamiętam moje pierwsze chwile jako nieśmiertelny duch mrozu. Wszystko było takie mroczne i zimne, a ja się strasznie bałem. Potem jednak pojawił się Księżyc. Przyniósł nadzieję i ulgę.
- Pokazał mi obrazy, których nie rozumiałam. Moje bezwładne ciało z czarnym ostrzem wystającym z piersi, ja leżąca pod szklaną nakrywą i twarze, masę twarzy. Waszych. Pełnych bólu i rezygnacji. Nic z tego nie rozumiałam. Ale potem pojawiły się słowa i zaczęłam rozumieć co się zdarzyło gdy "spałam". Tak bardzo chciałam się wydostać, wrócić do was, ale czułam się jak pisklę uwięzione wewnątrz jajka, odzielone od świata skorupką. Nic nie mogłam zrobić. Księżyc ponownie pokazał mi różne sceny, tym razem dotyczących mnie samej. Kim będę, kim jestem.
- Kim? Strażnikiem? - wyrwało się O'Lanternowi.
- Nie - odparła ku zaskoczeniu wszystkich dziewczyna. - Nie jestem Strażniczką.
Zapadła cisza. Wszyscy, w tym również i ja, umierali z ciekawości aby dowiedzieć się jaką istotą jest Annie. Żadne  z nas jednak nie miało odwagi przerwać milczenia i zapytać się.
- Ty... Jesteś nimfą, prawda? - niepewnie odezwała się w końcu Rosalie.
- Tak, jestem. Skąd wiedziałaś? 
Zaskoczony spojrzałem na Annie. Nimfa? Jedna z poddanych Matki Natury?
- Jestem przyjaciółką i siostrą nimf - zaczęła wyjaśniać Strażniczka. - Pomagają mi opiekować się przyrodą. Spędziłam z nimi bardzo dużo czasu i znam je bardzo dobrze. Potrafię wyczuć nimfy tak samo jak i Strażników - Rosalie potrafiła rozpoznawać różne istoty, pamiętam. Podczas naszego pierwszego spotkania od razu stwierdziła, że jestem nieśmiertelny. Ja również od razu poznałem ją po magicznej aurze, jednak dalej nie miałem pojęcia jak to działa. - Masz to coś co ma każda nimfa, jednak znacznie się różnisz od pozostałych. Masz dużo większą moc i... Nie jesteś duchem przyrody.
Annie pokiwała głową i uśmiechnęła się, pełna podziwu dla tej jakże trafnej obserwacji. Czułem się zagubiony. O co w tym wszystkim chodziło? Na szczęście, mały Jack, będący jeszcze bardziej ciekawski i niecierpliwy niż ja, zapytał:
- Czy może mi ktoś wyjaśnić co się dzieje?
Annie zaśmiała się.
- Jestem nimfą, tak jak stwierdziła to Rose. Jednak nie taką znowu zwyczajną. Każdy z was, Strażników ma swoją specjalność. Coś co go określa, coś co najbardziej ujmuje go u dzieci i to to chce najbardziej u nich chronić. U Mikołaja jest to zachwyt. Patrzysz pełen niego na każdy podarek jaki przygotujecie dla maluchów, aby one później również zachwycone zaczęły się nim bawić, prawda, North? Wielkanoc to nadzeja, nic dziwnego więc, że Zając to jej patron, obserwujący jak dzieci oczekują malowanego jajka pod każdym krzaczkiem, szukając pisanek. Każdy stracony ząb to jedno wspomnienie, kolekcjonuje je więc wspaniała Wróżka Zębuszka, królowa wspomnień. Piasek z miłością patrzy na twory dziecięcej wyobraźni, przygody, które przeżywają z zamkniętymi oczami i głową na poduszce. Dlatego też jest patronem snów i marzeń sennych. Dzieci śmieją się dużo częściej niż dorośli, to chyba jeden z najoczywistszych na świecie faktów. Robią to naprawdę często, dlatego i ich cudowny śmiech ma swego opiekuna. Jacka O'Lanterna, który jednocześnie będąc duchem Halloween pokazuje, że nawet najgorsze zjawy i potowory pod wpływem dziecięcych chichotów zamieniają się w świetną zabawę. Zabawa. I ona urzekła Strażnika. Bitwy na śnieżki, jazda na sankach i lepienie bałwana. Zima jest pełna zabaw i harców. Jack, zimowy duch, kocha zabawę! 
Annie spojrzała na mnie, a ja starałem się uśmiechnąć, co zapewne bardziej przypominało grymas. Posłałem jej pytające spojrzenie. O co jej chodziło? Do czego zmierzała ta emocjonująca przemowa? Ona w odpowiedzi pokiwała niezauważalnie głową, jakby chcąc powiedzieć, że mam spokojnie poczekać, a się dowiem.
- Jednak dzieci nie bawią się tylko zimą, one potrafią zająć się sobą zawsze, i wiosną, i latem, i jesienią gdy liście przybierają kolorowe szaty. Wtedy to, Matka Natura sprawuje pieczę nad roślinami, zwierzętami i pogodą. Dziewczynki lepią wianki, a chłopcy ścigają się na łące. I choć pod opieką rodziców, są na swój sposób wolne. Tej dziecięcej wolności broni Rosalie.
Spojrzałem na Naturę. Nic nie wspominała o tym, że odkryła swoją dziedzinę. Chyba nikomu nic nie wyjawiła, bo każdy spojrzał teraz na nią, a ona zarumieniła się i spuściła głowę, skrywając twarz za firanką prostych jasnych włosów. Rozumiałem. Nie chciała w trakcie tych trudnych chwil opowiadać o dziecięcej radości i tak dalej. Nie zważając na Strażników, Annie kontynuowała.
- Wszyscy razem macie wielką moc i potraficie oprzeć się najmroczniejszym koszmarom, zagrażającym dziecięcym sercom. Jednak nawet cała wasza siódemka, potężnych nieśmiertelnych istot, nie może równać się z potęgą jaką ma Księżyc. On to mianuje nowych Strażników i choć tak daleko, stara się pozostać nam wszystkim bliski. Po co ta cała przemowa? Otóż tu mowa będzie o mojej roli. A mianowicie Księżyc ma tyle spraw na głowie, że nie może cały czas słuchać waszych próźb i pytań. Chyba, że jesteście naprawdę natrętni - tu mrugnęła do mnie porozumiewawczo. - Dlatego też zadecydował on, że będę kimś w rodzaju pośrednika. Obdarzył mnie umiejętnością rozmawiania z nim w myślach i jest to dla niego kontakt wielkiej wagi, więc zawsze odpowie. Nigdy nie mieliście okazji zrozumieć Księżyc. Teraz macie asa w rękawie, pomoc tak nieocenioną, że  nie potrafię wręcz tego ująć w słowa.
- Ach ta skromność - zamruczał z przekąsem Zając.
- Haha, bardzo jesteś zabawny - Annie wystawiła do niego język. - Dobrze wiesz, że mówiąc o atucie nie mam na myśli mnie, tylko Księżyc. Wracając do waszego poprzedniego pytania, jestem nimfą. Nimfą księżycową. 

Oczami Annie:
Siedzieliśmy obydwoje w wielkim czerwonym fotelu, Jack na podłokietniku, ja na siedzeniu. Oglądaliśmy książkę zatytuowaną "Skarby Przyrody". Przewijaliśmy kartki, patrząc na zdjęcia pięknych widoków, niesamowitych miejsc, o odwiedzeniu których zawsze marzyłam. Niektóre z nich rozpoznawałam, ponieważ uczyliśmy się o nich na geografii lub sama o nich czytałam. Opowiadałam wtedy co wiedziałam, a Jack uśmiechał się, wznosząc oczy ku niebu. Na kolnej stronie znajdowało się stosunkowo niewielkie zdjęcie przedstawiające czarne kolumny z bazaltu, ustawione jedna przy drugiej. Droga Olbrzymów w Irlandii. 
- Czy Księżyc cały czas słyszy co myślisz? - zapytał nagle Jack.
- Nie - odpowiedziałam zaskoczona jego pytaniem. - To trochę jakby... W mojej głowie były zamknięte drzwi, które mogę otworzyć w każdej chwili, a on będzie tam czekał. Słyszę też jego pukanie. A co cię tak to interesuje?
- No wiesz... - odparł chłopak z łobuzerskim uśmiechem na ustach. - Jakoś nie marzy mi się aby ktos siedział dwadzieścia cztery godziny na dobę w twojej głowie.
Potem nachylił się do mnie i pocałował w nos. Zachichotałam. Minęły dwa dni odkąd stałam się nieśmiertelna, teoretycznie wszystko się zmieniło, ale wciąż czułam się jak dawniej. Przewróciłam kartkę. Prawie całą następną stronę zjamowała fotografia bezkresnego pola wrzosu, ciągnącego się aż po horyzont. Fioletowe roślinki wyglądały tak tajemniczo. Spojrzałam na podpis obrazka: wrzosowisko Luneburg w Niemczech. Westchnęłam.
- Jakie to piękne.
Jack spojrzał na zdjęcie i pokiwał głową w zamyśleniu. Po chwili zerwał się i stanął przede mną.
- Chciałabyś tam kiedyś być, prawda?
- Tak - odparłam bez wahania. - Jak i w stu innych miejscach. Świat jest przecież taki piękny!
- To może... Chciałabyś tam pojechać? Teraz?
Spojrzałam na niego zaskoczona. Wtedy wyjął z kieszeni bluzy niewielką kulkę śnieżną. Jasne. Teleportacja za pomocą kuli Northa. Już miałam odpowiedzieć, że tak, gdy wpadłam na coś.
- Mikołaj ci tego nie dał sam z siebie, prawda? - spytałam podejrzliwie. Jack wzruszył ramionami.
- Nie będę walczyć ze swoją naturą. Dlatego też dobrze, że Księżyc nie słyszy - mrugnął do mnie, a ja się zaśmiałam.
- No cóż, jeśli już masz tę kulę... Nie mamy nic do stracenia.
Jack pokiwał głową, potrząsnął przedmiotem i rzucił nim, otwierając portal.
***
Za naszymi plecami zachodziło słońce. Luneburg było jeszcze piękniejsze niż w książce. Patrzyłam przed siebie, ściskając dłoń Jacka.
- Teraz już wszystko będzie dobrze, prawda? - zapytał chłopak po kilku chwilach milczenia. Spojrzałam na niego. Światło sprawiało, że jego białe włosy iskrzyły się jak śnieg na słońcu. Nie byłam tak optymistycznie nastawiona do przyszłości jak on.
- No nie wiem - odpowiedziałam. - A co jeśli któremuś z nas coś się stanie? A gdy Czarny Pan powróci?
- Nie powróci przez co najmniej kilkaset lat - zapewnił Strażnik.
- Jesteśmy nieśmiertelni, więc czy jutro, czy za kilka wieków, tak czy tak, będziemy musieli z nim znów walczyć. Co wtedy? 
- Wtedy - powiedział Jack. - Pokonamy go tak jak zawsze. Jesteśmy silniejsi niż kiedykolwiek. Nas, Strażników jest siedmioro. W dodatku mamy ciebie.
Ścisnęłam mocniej jego dłoń.
- Masz rację, przepraszam.
On pokiwał głową i zamyślił się. Nagle przyszła mi niesamowita ochota ruszyć przed siebie.
Pochyliłam się nad Jackiem tak, że mówiąc muskałam jego chłodną skórę wargami.
- Jesteś duchem wiatru, tak? - wyszeptałam mu do ucha. - Zobaczymy czy jesteś tak szybki.
Pocałowałam go przelotnie w usta i pobiegłam na zachód.
- Złap mnie jeśli potrafisz! - krzyknęłam. Gdy ruszył za mną, chwyciłam brzeg sukni, aby mniej ograniczała mi ruchy. Diadem zostawiłam w Bazie, ale sukni zmienić nie mogłam, bo po przemianie wszystkie moje ubrania "magcznie" wyparowały. Ja z Jackiem, para nieśmiertelnych istot, biegliśmy po niemieckich wrzosowiskach. Goniliśmy zachodzące słońce.

Rozdział XXVIII

Ja... wiem, że wszelkie słowa są zbędne. Rozdział dwudziesty siódmy został opublikowany w połowie lutego, trzy miesiące temu. I pewnie nikogo już tutaj nie ma. Ale ostatnio stwierdziłam, że muszę dokończyć co zaczęłam. Tymbardziej, że nie zostało tego dużo. Nie moge uwierzyć, że kwartał nie pisałam. Zawsze to było przekładanie w stylu: "Jutro/za tydzień coś napiszę" I tak zleciało. No ale jest, kolejny rozdział, wcale nie długi, wcale nie wyjątkowy. I przepraszam wszystkich ludzi, którzy czekali na niego, a już go nie przeczytają, bo przestali wierzyć że coś jeszcze opublikuję, w co sama straciłam wiarę, chyba zresztą jako pierwsza.

Oczami Jacka:
Popędziłem korytarzami Bazy w poszukiwaniu Mikołaja. W gabinecie go nie było, w Głównej Pracowni również. Gdy bezskutecznie próbowałem zrozumieć migi jednego z yetich, którego zapytałem o ich szefa, nagle zjawił się Zając.  
- Kogo szukasz? - zapytał dosyć delikatnym głosem jak na siebie. Pewnie było mu mnie żal z powodu straty Annie. Ten sztucznie przyjazny ton głosu, z jakim zwracali się do mnie ostatnio Strażnicy, zaczął mi już nieźle działać na nerwy.
- Northa - odparłem sztywno. - Wiesz gdzie jest?
Aster zmrużył oczy, myśląc.
- Pracownia?
- Już szukałem.
- Gabinet?
- Też.
- Globus?
- Nie ma go tam.
- To może... - Strażnik podrapał się po głowie. - Poleruje swoje i tak lśniące już sanki w jaskini pod Bazą.
- Ach... - zapewne Duch Nadzei miał rację. Mikołaj miał przecież obsesję na punkcie swojego wozu. Gdy tylko nie musiał kontrolować jak idzie konstrukcja zabawek, opiekować zgrają lekkomyślnych elfów lub martwić czy yeti zamiast pracować nie grają w chowanego, co było ich ulubioną zabawą i niektóre z nich znajdowały się dopiero po kilku tygodniach kiedy potajemnie podkradanie ciastek nie zabijało ich już głodu, North spędzał czas w sali pod Bazą gdzie trzymał swoje sanie. Czyścił je, lakierował, przemalowywał lub dodawał różne ulepszenia. Ale w końcu o kilkusetletnie sanie stworzone w Średniowieczu trzeba dbać, czyż nie?
- To w tym samym korytarzu - odpowiedział Zając. - Na końcu, którego jest... - tu zająknął się zakłopotany. - No wiesz, Annie.
Potaknąłem sztywno i podziękowałem. Ruszyłem jednym z mniej uczęszcznych korytarzy, więc nareszcie nie potykałem się o elfie czapki. Zaledwie rano schodziliśmy tędy do podziemi aby wystawić dziewczynę. Biegnąc korytarzem gorączkowo myślałem. Co niby mu powiedzieć? Przecież mnie wyśmieje albo weźmie za wariata. Mówi się trudno. Popędziłem do drugich drzwi po prawej, dużych, starych i drewnianych. Z drugiej strony słuchać było ciężkie kroki Mikołaja i co jakiś czas stukanie młotkiem. Choć jako duch mrozu i zimy kochałem ziąb, czuć było, że w jaskini po drugiej stronie temperatura była naprawdę niska. Zamknąłem oczy i wziąłem głęboki oddech. "Uspokój się" mówiłem do siebie. Potem pchnąłem drzwi i wszedłem do środka. North kucał przy saniach i z wielkim zapałem przybijał tuż nad płozą niewielką okrągłą tarczę. Odchrząknąłem, aby zwrócić na siebie uwagę. Mężczyzna odwrócił się i na mój widok uśmiechnął smutno. Potem wskazał na kawałek metalu, nad którym właśnie pracował.
- Ulepszam trochę sanie.
Jakoś mnie to nie zaskoczyło. Pokiwałem głową.
- Właśnie widzę. Słuchaj, North... Chciałbym się o coś zapytać.
North przekrzywił głowę i przyjrzał mi się uważnie.
- Chodzi o to, że... - zacząłem. - Chciałbym się dowiedzieć co decyduje o tym, że stajemy się Strażnikami. No wiesz, jakieś kryteria czy coś...
- Chodzi o Annie, prawda? - westchnął smutno mężczyzna.
- Chyba nie trudno się domyślić - odparłem.
- Chodźmy do biblioteki, ale nie wiąż z tym zbyt wielkich nadziei.
Potaknąłem i ruszyłem za Northem, który wytarłwszy ubrudzone smarem ręce o ścierkę, wyszedł.
***
"Ludzie śledzą ruchy nieba od tysiącleci. Zawsze ich fascynował ich bezmiar przestrzeni, ogromne obiekty tak dalekie, że my widzimy je tylko jako malutkie punkciki błyszczące na nieboskłonie. I choć już od wieków naukowcy badają kosmos, nigdy nie odkryją całej prawdy o nim. Choćby o tym, że najbliższe nam ciało niebieskie jest inne niż sądzą. Księżyc. Nie decyduje jedynie o falach i przypływach, ma przecież bezpośredni wpływ na ludzi. Chroni dzieci przed mrokami nocy i koszmarną ciemnością. Wybiera sobie pomocników na Ziemi aby wsparli Go w dążeniu do tego szlachetnego celu jakim jest obrona najmłodszych. Strażnicy, bo tak się zwą, to ludzie odważni, lojalni i ogromnie weseli. Każdy z nich jest duchem, patronem pewnej dziedziny, bliskiej niepełnoletnim. Marzenia, nadzeja... Strażnicy to ludzie, którzy poświęcili się, oddając życie za innych, bo bycie Strażnikiem to wielkie poświęcenie. Wybierani są ludzie, którzy nie mają do stracenia, ani przyjaciół, ani rodziny, bo zginęli. Księżyc nie mógłby mianować Strażnikami ludzi, którzy mogli mieć zwyczajne życie. Nie całkiem jednak wiadomo jakie są pozostałe kryteria. Księżyc lubi mieć tajemnice. Swoją ciemną, nieznaną nikomu stronę."
North zamknął wielką księgę. Była piękna. Ozdobiona kamieniami szlachetnymi tłoczona oprawa i tytuł starannie wypisany złotymi literami. Strony ozdobione były ręcznie malowanymi ilustracjami. Po odczytaniu fragmentu nastała cisza.
- North? - odezwałem się w końcu po minucie lub dwóch.
- Hmmm?
- Rozumiem wszystko co przeczytałeś - zacząłem. - Rozumiem, że niekażda osoba, nawet nie wiadomo jak wspaniała, nie staje się po śmierci Strażnikiem. Tylko, że... Czy On jest podatny ma sugestie?
- Co? - North nie zrozumiawszy, zmarszczył swoje grube brwi.
- No, Księżyc. Czy można z nim jakoś porozmawiać, poprosić o coś...
Mikołaj zamyślił się, a po chwili odpowiedział:
- Możesz spróbować. Czasem słucha.
Pokiwałem głową i już odwróciłem żeby wyjść, gdy North dorzucił:
- Dziś jest pełnia, najlepszy czas aby z nim rozmawiać.
- Dziękuję - odparłem i wyszedłem z jaskini
***
Okno w moim pokoju dawało doskonały widok na wielką mlecznobiałą tarczę, usianą ciemniejszymi plamami. Czułem się jak idiota. Będę gadał do Księżyca. Norma. Nagle powiew wiatru rozwiał obłoku i ujrzałem Pierwszego Strażnika w całej swej krasie. Westchnąłem.
- Co ja robię... - zamruczałem sam do siebie. - Mam nadzieję, że chociaż mnie wysłuchasz. Wiem, że masz teraz masę ważniejszych rzeczy na głowie, wszystkie dzieci świata i wogóle, ale proszę, poświęć mi choć chwilę. W końcu zamieniłeś mnie w tego kim teraz jestem. Zasługuję choć na chwilę uwagi. Więc... Jest pewna dziewczyna. Brzmi to trochę banalnie, czyż nie? W sumie to nie jest tylko, była. Niedawno zmarła. Ann Davis. Była naprawdę śliczna, chociaż przez długi czas tego nie zauważałem. Miała takie duże oczy, patrzyła nimi na wszystko z takim zachwytem! I jej śmiech. Śmiała się najpiękniej na świecie. Tak, jakby tych kilka dźwięków mogło naprawić świat. Pamiętam jaki zaskoczony byłem gdy pierwszy raz ją spotkałem. Była przecież nastolatką i od dawna nie powinna była mnie widzieć. Ona jednak wierzyła. Nigdy nie zapomniała o historiach z dzieciństwa tak jak inni. Wszystko to było dla niej prawdą, a wspomnienia z dzieciństwa nie stanowiły tylko bajeczki o zmyślonych bohaterach, ale były rzeczywistością. Zawsze była taka wesoła i pozytwyna, jednocześnie dziecinna i dojrzała. Potrafiła się bawić, ale potem wszcząć dyskusję na jakiś poważny temat. Taka... Nieprzewidywalna. Często marzyła, śniła na jawie, nie kontaktując z rzeczywistością. Kiedy zapytałem ją o to, odparła: "Nie sądzisz, że życie tylko w jednym świecie jest strasznie nudne?" Ale była tylko człowiekiem, nie idealnym, a przez to jeszcze wspanialsza. Raz czy dwa zgubiła w życiu drogę, chowając się w cieniu zamiast wyjść na światło. To jednak niczego nie zmieniło. Wracała. I najgorsze z tego wszystkiego jest to, że... Byliśmy pewni, że kiedy czar prysnął i Ona była już wolna, wszystko będzie dobrze. Była pełna nadziei, ale potem Mrok raz jeszcze sobie z nas zakpił.
Nagle zdałem sobie z czegoś sprawę. Zachwyt. Śmiech. Wspomnienia. Zabawa. Marzenia. Nadzieja. Ona miała cechy wszystkich Strażników. Nie miałem pojęcia czy Matka Natura już odkryła co chroni u dzieci, ale byłem pewny, że była to cecha, którą można było przypisać Annie.
- Wiesz - spojrzałem w niebo. - Ona była lepsza od nas wszystkich. Była zachwyconą światem, pełną nadzei marzycielką, która uwielbiała śmiech i zabawę i nie zapominała jednak o przeszłości, była ona przecież równie ważna co teraźniejszość i przyszłość. Dlatego proszę, z całego serca! Przywróć jej życie. Zamień w jedną z nas. Nie tylko dla mnie, dla świata. Każdy kto ją znał, wiedział, że byłaby idealną Strażniczką. Sprawiłaby, że dzieci już nigdy by się nie bały i nawet Mrok nie mógłby nic zrobić. Proszę.
Potem usiadłem i wpatrywałem się w Księżyc. Nie czułem nóg, bolał mnie kark, ale nie odwracałem się. Miał to być znak protestu, że nie odejdę, nie odpuszczę. Zacząłem płakać. Jednak gdy zaczęło świtać łzy wyschły i pozostało tylko nieprzyjemne pieczenie w gardle. Księżyc zniknął. Nie było już sensu dłużej tam tkwić. Wszystko zawiodło. Ona była martwa, zimna jak ja, ale nieruchoma i już zawsze taka pozostanie. Wstałem i pełen wściekłości zatrzasnąłem z hukiem okno. W tym samym momencie do pokoju wbiegł mały O'Lantern. Oczy błyszczały mu niczym hallowenowe lampiony.
- Świeci się - wyszeptał z niedowierzaniem.
Już miałem go wyrzucić z pokoju, zirytowany po nieudanej próbie wyjaśnienia sytuacji Księżycowi, gdy chłopiec dodał cichutko:
- Tam. W jaskini. Gdzie leży Annie. Świeci się.

Liebster Award

LIEBSTER AWARD

„Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za 'dobrze wykonaną robotę' Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na jedenaście pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz jedenaście osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im jedenaście pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował.”

Zostałam nominowana przez dwie osoby - Lagerkę i Julię Zachwatowicz
Jestem niezwykle wdzięczna *.*

Pytania Lagerki:
1. Dlaczego piszesz swoje opowiadanie, co cię do tego skłoniło ?
Opowiadanie, kontynuacja filmu animowanego Strażnicy Marzeń, zrodził się w mojej głowie tuż po obejrzeniu pierwszego angielskiego zwiastunu. Tak naprawdę zakochałam się w Jacku od pierwszego wejrzenia i wymyśliłam historię o tym, jak moglibyśmy się spotkać, co byśmy razem przeżyli :)
2. Czy twoje postacie są kreowane na kimś kogo znasz ? Jeśli tak to na kim ?
Główna bohaterka jest podobna do mnie, tylko dużo odważniejsza i zdecydowana. Ja jestem raczej nieśmiała ;) David i Jack O'Lantern mają zachowania mojego młodszego brata, a reszta postaci nie ma raczej żywego odpowiednika
3. Jakiej muzyki słuchasz?
Trochę tego, trochę tamtego. Uwielbiam Beatlesów, piosenki z filmów Disneya, soundtracki i smutne ballady
4. Jakie są twoje ulubione książki i filmy ?
Kocham Harry'ego Pottera. Zawsze będzie jedną z najważniejszych książek w moim życiu, ponieważ dzięki niemu pokochałam czytanie. Lubię Percy'ego Jacksona, Igrzyska Śmierci, Dary Anioła, Charliego... Jest jeszcze masa książek. Jeśli chodzi o filmy, to Edward Nożycoręki, Now is Good lub The Perks of Being a Wallflower c:
5. Czy masz hobby ?
Piszę, staram się być w tym coraz lepsza i lepsza. Oprócz tego sporo czytam, oglądam i rysuję.
6. Co byś zrobił/a, gdybyś przez jeden dzień mogłabyś/mógłbyś być niewidzialna/ny ?
Śledziłabym kilka osób, które znam, ciekawa jakie są naprawdę, bez wszystkich ludzi i całego szkolnego pozerstwa
7. Czy masz swoje motto ?
Po prostu spełniaj marzenia
8. Możesz spędzić jeden dzień z jakąś postacią z książki, kto to jest i dlaczego właśnie tą postać wybrałaś/eś ?
Tylko jedną? :c Chyba wybrałabym Freda Weasleya lub Finnicka. Podziwiam ich i kocham, potrafili pocieszyć i wiedzieli,czym jest poświęcenie. Byli zabawni, a ja potrzebuję zabawnych ludzi w życiu, bo inaczej utonęłabym w melancholii mojego charakteru
9.Jakie jest twoje marzenie ?
Jest ich cała masa. Np. być podziwianą. Nie chodzi mi o bycie jakąś gwiazdą. Chcę, żeby ktoś kiedyś po mojej śmierci powiedział, podziwiam Annę ..., była wzorem do naśladowania.
10. Czego nienawidzisz w ludziach ?
Jestem trochę antyspołeczna, więc tu też mogłabym wymieniać i wymieniać ;) Jedną z najgorszych rzeczy jest ich brak wyczucia i egoizm, nie widzą smutku, radości, opowiadają o czymś, chociaż ty nawet nie prosiłeś...
11. Czy masz jakiś konkretny styl ubioru ? Jeśli tak opisz go.
Może nie wyróżniam się jakoś ubiorem, ale mam zasady, co do ubioru. Czarne spodnie, innych nie zniosę. Kocham swetry, ale w sukienkach też chodzę. Kolory raczej stonowane :)

1. Czego nienawidzisz?
Smutku, nienawiści, niezrozumienia, agresji...
2. Co zainspirowało cię do pisania bloga?
To, jak chciałabym aby wyglądała moja historia z Jackiem :)
3. Dlaczego piszesz o tym, o czym piszesz?
Filmy animowane kocham od zawsze, a Strażnicy Marzeń wydali mi się niezwykli już od chwili kiedy o nich po raz pierwszy usłyszałam
4. Wierzysz w istnienie magii?
Tak. Może jestem czymś w rodzaju mugola, ale wierzę, że istnieje coś, czego nie da się wyjaśnić za pomocą chemii, matematyki czy fizyki. Trzeba w to wierzyć...
5. Wkurzają cię stereotypy oraz rasiści? 
Jestem naturalną blondynką, tak jasną, że wiele osób pyta przy pierwszym spotkaniu czy się farbuję. To chyba wystarczająca odpowiedź, ale tak bardzo denerwują.
6. Jaki jest twój ulubiony pisarz/pisarka?
Nie wybiorę jednego, pani Rowling, Rick Riordan, Jane Austen
7. Gdybyś mogła zażyczyć sobie trzech dowolnych rzeczy, to czego byś sobie zażyczył/a?
Po pierwsze, tego, abym potrafiła odnaleźć w życiu radość. Po drugie, aby ludzie nauczyli się szanować przyrodę i zrozumieli że są jej częścią, a kiedy ona zginie, oni razem z nią. Po trzecie, zakochać się jak w książkach. Wiem, że pierwsze i ostatnie są egoistyczne, ale odpowiadam szczerze c:
8. Czego najbardziej się boisz? 
Śmierci moich bliskich
9. Czy masz zwierzaka?
Rybki, których nie znoszę -,-
10. Czy masz rodzeństwo?
Młodszego braciszka c: Ma osiem lat
11.Jakie jest twoje hobby (oprócz pisania)?
Pisałam już wyżej ^^

Nominuję:
Wyznania Bibliofilki
Alicja w Krainie Animacji
Disney moją pasją
Wiem, że głupio to zabrzmi, ale nie czytam za wiele blogów :/ Muszę nadrobić zaległości i poczytać wszystkie wasze, które polecacie w komentarzach

Moje Pytania:
1. Jaka książka, ze wszystkich dotąd przeczytanych, wpłynęła na Ciebie najbardziej?
2. Gdybyś mogła mieszkać w jakikolwiek miejscu zechcesz, jakie byś wybrała?
3. Gdybyś mogła ożywić dowolna fikcyjną postać, to kogo?
4. Jesteś intro- czy ekstrawertyczką?
5. Kiedy zrodził się pomysł na bloga?
6. Masz jakąś inną stronę poza blogiem?
7. Ulubione zwierze
8. Czy uważasz że Twój znak zodiaku pasuje do Ciebie? Dlaczego?
9. Jak widzisz siebie za 20 lat?
10. Wolisz oglądać filmy czy seriale?
11. Jakie jest Twoje ulubione święto w roku?

Jeszcze raz dziękuję za nominację c:

Rozdział XXVII

Bez zbędnych wstępów, zapraszam do czytania. Poznajcie historię patrona Halloween :)

Oczami Jacka:
- Żyję już ponad czterysta lat - zaczął opowieść Jack. - Jak mówiłem, urodziłem się w Szkocji, a konkretnie Aberdeen. Moja rodzina była jedną z najbogatszych. Wyniosła i napuszona arystokracja. Było nas pięcioro, matka, ojciec, mój sześć lat starszy brat John i Emma starsza o dwa lata. Żyliśmy dostatnio, w dużej kamienicy. Jak to wtedy bywało, zajmowała się nami piastunka, z rodzicami nigdy nie byłem blisko. Z rodzeństwem zresztą też. Wszysycy w rodzinie byli dystyngowani i nudni, a ja zawsze wolałem psoty i zabawę. Dlatego potajmenie spotykałem się z biedniejszymi chłopcami, oni znali się na żaratach, co, gdyby rodzice się dowiedzieli, wywołałoby ich wzburzenie. Kłamstwo ma jednak krótkie nogi, a ja nie mogłem wiecznie się wykręcać. Wydała mnie Emma. Widziała kiedy wymknąłem się z domu i biegłem na plac gdzie zazwyczaj spotykałem się z chłopakami. Gdy ojciec się dowiedział, wpadł w szał. Twierdził, że dzieci, z którymi się zadaję, nawet butów nie mogłyby nam czyścić. Chciał nawet mnie wydzieidziczyć, ale matka, zaczęła go uspokojać, że mam przecież tylko dziewięć lat. Miałem dosyć ich krzyków. Tego, że zwracali na mnie uwagę tylko wtedy, gdy coś przeskrobałem. Prędzej matką nawzwałbym moją opiekunkę, panią Klarę. Choć mogłaby być moją babką, była najbliższą mi kobietą w całym życiu. Jej mąż zmarł na dżumę parę lat wcześniej i to mnie, Emmę i Johna traktowała jak rodzinę. Jako jedyna osoba w domu rozumiała, że mali chłopcy w moim wieku mają masę energii i potrzebują zabawy. Ona tuliła mnie na dobranoc, śpiewała kołysanki i opowiadała bajki. To Klara była mamą, a nie ta oschła kobieta, dzięki której pszyszedłem na świat. W każdym razie, kiedy rodzicie się kłócili, ja poszedłem do czytelni. Był to niewielki pokój obok biblioteki, z ogromnym kominkiem, stolikiem i kilkoma fotelami. Nie lubiłem czytać, nawet nie umiałem tego zbyt dobrze robić, ale fascynował mnie tamten kominek. A konkretnie ogień. Lubiłam patrzeć na jasne płomienie, pożerające wszystko co napotkają. Były pierwotną siłą, którą człowiek niby okiełznał, ale wciąż się jej bał. Pewnego wieczoru, kilka tygodni po kłótni z matką i ojcem, wyszedłem wieczorem spotkać się z chłopakami. Nie bardzo obchodziło mnie to, co mi zrobią jeśli znowu mnie nakryją. Nie miałem zamiaru marnować sobie dzieciństwa. Moje plany jednak się zmieniły. Idąc na miejsce spotkania, po raz pierwszy na własne oczy zobaczyłem magię. Przed moimi oczami unosił się płomień, lewitował na wysokości mojej twarzy. Patrzyłem na niego jak zahipnotyzowany, ale potem zauważyłem kolejny kilkanaście metrów dalej. Ruszyłem ku niemu, a kiedy stanąłem obok płomyka, spostrzegłem jeszcze następny i następny. Ognisty szlak. Postanowiłem dowiedzieć się, dokąd zaprowadzi mnie ten magiczny ogień. Byłem ciekawy i nieustraszony, a coś takiego jak magiczne pochodnie stanowiło miłe zróżnicowanie w moim nudnym życiu. Szedłem i szedłem, od jednego płomienia do drugiego. Po jakimś czasie spostrzegłem, że nie jestem już w mieście. Szedłem wrzosowiskami, niczym zaczarowany światłem. Nie wiem czy trwało to minuty czy może godziny, ale w końcu doszedłem na skraj lasu. Tam usłyszałem muzykę. Pomimo ogarniającego mnie strachu, ruszyłem w kierunku skąd dochodził dźwięk, jakby wbrew sobie. Moje ciało nie słuchało ostrzeżeń umysłu. Doszedłem na niewielką polanę. Z początku myślałem, że oszalałem. Przed oczami miałem widok tańczących upiornie ogromnych dyni, owłosionych potworów i kobiet o zielonej skórze. Chciałem się cofnąć i wrócić do domu, ale było za późno. Stwory zauważyły mnie. Jeden z nich podszedł do mnie i pociągnął, abym zatańczył razem z nimi. Znowu ciało nie posłuchało mnie, a nogi zaczęły tańczyć. Stopniowo, umysł uległ otępieniu tak, że myślałem jedynie o tym, że nie chcę przestać tańczyć. I wtedy nimfa popchnęła mnie do środka okręgu. Wszyscy wokół wznieśli ręce, jakby odprawiali jakiś starożytny rytuał. Spojrzałem w górę, w kierunku wskazywanym przez dłonie istot. To był Księżyc. Jeszcze nigdy nie widziałem takiego dużego i jasnego. Lśnił prawie jak Słońce, tyle że piękniej. Księżyc z każdą chwilą stawał się coraz większy i większy. Nie, to ja nieświadomie wznosiłem się do góry w akompaniamencie śpiewu potworów. Patrzyłem na mlecznobiałą tarczę jak zaczarowany. W pewnym momencie poczułam ogromną senność. Powieki ciążyły mi, a ja nie miałem siły się oprzeć. Straciłem przytomność. Kiedy się obudziłem, był już dzień. Może minął tydzień, a może niecała doba. Leżałem na środku kręgu, złożonego z omszałych kamieni, dyń i gałęzi. Nie pamiętałem praktycznie niczego poza tym, co się stało wczoraj i imienia: Jack O'Lantern. Na głowie miałem czapkę z połowy dyni, a w środku pustkę. Tego samego dnia odkryłem, że jestem niewidzialny. I jakoś to minęło... Około dziesięć lat później natknąłem się na pewnego nietoperza, bardzo specyficznego. Latał za mną przez cały czas, co było denerwujące. Chciałem go przestraszyć, używając mojej mocy. Nie jest tak spektakularna jak twoja, Jack lub Matki Natury. Moje dłonie to zapalniczki, nie umiem rzucać kulami ognia ale jedynie rozniecić go na dłoni. Wystawiłem więc dłoń, aby odstraszyć natręta. Coś poszło nie tak. Stworzonko urosło do rozmiarów smoka, a ja je od razu pokochałem. Potrafił zmieniać rozmiary w zależności od tego, czego chciałem. Mój Pan Batu. Wiele razem przeżyliśmy, ale dopiero sto lat temu dowiedziałem się naprawdę, kim jestem. Odwiedziłem Zębuszkę, a ona po licznych namowach pokazała mi moje wspomnienia, o których dzisiaj ci opowiedziałem. Oto moja historia. Historia jak zostałem Strażnikiem.
Powoli przetrawiłem opowieść dzieciaka. I nagle coś do mnie dotarło.
- Jack, jesteś genialny - wyszeptałem. Chłopiec spojrzał na mnie zdziwiony.
- Wiem, to chyba logiczne! Mogę wiedzieć jak doszedłeś do tego oczywistego faktu?
Zamrugałem kilkakrotnie powiekami.
- Zostałeś Strażnikiem, Jack! Zostałeś Strażnikiem! Muszę lecieć! - zostawiłem zaskoczonego chłopca i wybiegłem z pokoju. Po taz pierwszy od bitwy w Szkocji poczułem nadzieję.

Rozdział XXVI

Wiem, że rozdzał jest bardzo krótki itd, ale pozbawiony części Annie, więc.. No, sami rozumiecie. Rozdział dedykuje Jackowi ;) W końcu usłyszałał moje błagania i sprowadził pierwszy śnieg (wpołowie stycznia, ale zawsze jest) :D

Oczami Jacka:
Staliśmy, Strażnicy, elfy, nimfy i yeti, przy szklanej trumnie, w której leżała Annie. Jej ciało zostało zaczarowane tak, że  już zawsze pozostanie młoda, leżąc z zamkniętymi oczami na białym atłasie. Zupełnie jakby spała... Jej trumnę umieściliśmy w jaskini pod pałacem Zębuszki, ponieważ Na biegunie byłoby trochę... chłodno. Nagle Zając przykląkł i u podstawy grobu złożył niewielkie wielkanocne jajko. Gdy wstał, powiedział cicho:
- Szczerze mówiąc, nie znałem jej dobrze. Jednak Ann była zdecydowanie osobą zapadającą w pamięć, oryginalną i uświadamiającą jak bardzo jesteśmy ważni. Dziękuję, Annie.
Po tych słowach zapadła cisza. Jego krótka przemowa zrobiła na mnie wrażenie, bo po Zającu takiego gestu kompletnie bym się nie spodziewał. Zaskoczony zauważyłem, że Jack też klęka. Pstryknął palcami i obok jajka pojawiła się dynia. Wycięta w niej twarz płakała.
- Mam kilka setek lat, a wciąż jestem dzieckiem. I właśnie jako dziecko mogę stwierdzić, że Annie byłaby doskonałą starszą siostrą, wkurzającą, ale świetną. Natomiast jako Strażnik mam do powiedzenia coś innego. Patrząc na Annie, ryzykującą wszystko dla jej brata Davida, zrozumiałem co jest moją dziedziną - tu zrobił pauzę. Każdy Strażnik ma dziedzinę, którą szczególnie pielęgnuje i chroni u dzieci. Jest to coś zgodnego z nim samym. North to oczywiście Strażnik zachwytu, z jakim dzieci patrzą na cuda Świąt, Zając jest symbolem wielkanocnej nadziei, Wróżka Zębuszka dzięki kolekcjonowanym zębom dba o dziecięce wspomnienia, a Piasek, jak nietrudno zgadnąć, to specjalista od snów. Ja natomiast jestem duchem zabawy, bitwy na śnieżki i lepienia bałwana. Jack i Rosalie jak dotąd nie odkryli swojej dziedziny. - Poczułem, że tym co szczególnie ujmuje mnie w dzieciach, jest ich śmiech. Śmiech, którym wybuchają robiąc psikusy. Śmiech, który sprawi, że nawet największa ciemność nie będzie straszna. O to chodzi w Halloween. Niby strasznie, niby ponuro, ale wszędzie uśmiechnięte dzieci. Dziękuję, Annie.
Gdy tylko O'Lantern odszedł od trumny podleciał do niej Piasek i złożywszy u jej stóp klepsydrę pełną złotego piasku, uśmiechnął się tak, że chyba każdy wiedział, co powiedziałby, gdyby mógł: "Dziękuję, Annie." Po Piasku przyfrunęła Wróżka z pudełkiem zębów Annie, potem Rosalie z kolorowym wiankiem i na końcu North. Każdy powiedział kilka słów, kończąc podziękowaniem.
- Ann Davis poznałem po raz pierwszy, wręczając jej prezent - zaczął Mikołaj. - Wiele razy od tego czasu mnie zaskoczyła. Chyba najbardziej tym, że wierzyła w nas, Strażników. Była miła, ale potrafiła postawić na swoim, miała wyobraźnię i uśmiech zdolny roztopić największy lód. Błądziła, to niezaprzeczalny fakt, błądziła jak każdy człowiek, bo nikt nie jest idealny. Jednak Annie dała nam przykład, że wszystko da się naprawić, jeśli w naszym życiu jest miłość i marzenia. Chociaż Annie nie była nieśmiertelna, nie była Strażniczką dawała przykład, jacy powinniśmy być. Dla mnie będzie jedną z nas. - mówiąc to, wyjął ze swojego płaszcza niedużą matrioszkę. Przestawiała ona Annie i w środku było zapewne kilka mniejszych. Kiedy zostałem Strażnikiem, North zrobił mi własną na wzór jego lalki, a potem wykonał takie dla wszystkich Strażników. To był symbol: Annie dla nas była Strażniczką. - Dziękuję, Annie - zakończył. Łał, pomyślałem, to jest piękne. Stałem w milczeniu, a pozostali zaczęli powoli się rozchodzić. Pół godziny później zostałem sam. Powoli podszedłem do trumny. Wyglądała tak cudownie... Nie, nie! Nie mogłem sobie pozwolić na taką słabość. Ukląkłem tylko przy jej grobie. Z kieszeni bluzy wyjąłem śnieżkę. Zaczarowałem ją tak, że nigdy się nie roztopi, tak jak Annie nigdy się nie zestarzeje. Chciałem coś powiedzieć, zakomunikować, nawet jeśli mnie nie słyszała. Jednak nie mogłem. Nie mogłem się pożegnać i po prostu odejść, to było niedorzeczne! Splotłem dłonie na karku. Niedorzeczne, niedorzeczne - dzwoniło mi w głowie. W końcu tylko podszedłem do trumny i tuż obok głowy Annie wyszeptałem:
- Dziękuję, Annie - a potem odszedłem.
***
Nawet nie pamiętam jak, ale kilka chwil potem stałem w pokoju Jacka. Było to nieduże okrągłe pomieszczenie z drewnianą podłogą i ścianami, jak we wszystkich salach Bazy Głównej. Wszystko było zasypane papierkami po cukierkach w dodatku O'Lantern zasłonił okna tak, że jedynym źródłem światła były wydrążone dyniowe lampiony.
- Jack? - usłyszałem zaskoczony głos chłopca. Po chwili patron Halloween wynużył się z ciemności i stanął przede mną. - Czego chcesz?
Sam nie bardzo wiedziałem po co przyszedłem. W mojej głowie panował chaos, ale w końcu coś mi zaświtało w głowie.
- Historii - odpowiedziałem po chwili.
- Co?
- Każdy ma swoją historię. Każdy Strażnik ma interesującą historię, a ja słyszałem już opowieści wszystkich. Ząbka, Northa, Zająca, oni trochę opowiedzieli mi o Piasku, niedawno usłyszałem o życiu Rosalie, ale o tobie nic nie wiem. Jesteś zagadką.
Jack przyjrzał mi się uważnie. W jego spojrzeniu dostrzegłem... Współczucie. Chłopak usiadł powoli na zaśmieconej podłodze.
- Dobrze. Opowiem ci swoją historię.

Rozdział XXV

Witam was pierwszym w roku 2014 rozdziałem. Jest napisany nieco chaotycznie, i chociaż wiedziałam co się wydarzy już od pół roku, to trochę trudno było mi się do tego zabrać. Blog jeszcze nie skończony, to nie jest ostatni rozdział :) A rozdział dedykuję Agatce, która mnie udusi po przeczytaniu ^^ Miłej lektury! 

Oczami Annie:
Powinnam była już nie żyć. Sztylet przebił przecież moje serce. Umierałam, ale jakby w zwolnionym tempie. Czułam każdą komórkę mojego ciała, wrzeszczącą z bólu i zamieniającą się w pył. Może to był kolejny okrutny pomysł Czarnego Pana. Śmierć w męczarniach. To wredne, stwierdziłam. Wszystko wreszcie było dobrze. Jack i ja nareszcie mieliśmy szansę być razem, zaprzyjaźniłam się z Rose... Los był okrutny. Poczułam mrowienie w nogach, które nasilało się z każdą chwilą tak, że nawet nie zdałam sobie sprawy kiedy upadłam. I wtedy poczułam straszliwy ból w piersi. Dotknęłam skóry w okolicy sztyletu. Zamieniała się w piasek. Stawałam się kolejnym koszmarem Mroka. Chciałam zawołać Jacka, chociaż pożegnać się z nim, ból jednak był zbyt silny i gdy otworzyłam usta potrafiłam jedynie wrzeszczeć. Wiłam się w trawie, z zamkniętymi oczami i zimnym sztyletem, który przebił moje ciało na wylot. I wtedy poczułam coś chłodnego. Na początku pomyślałam, że to śmierć, ale to było bardziej realne. Zmusiłam się do podniesienia powiek. Stał nade mną, przerażony, zagubiony. Wciąż był tym samym chłopcem, który wyszedł z siostrą na łyżwy. Tym samym, który poświęcił swoje życie, aby ocalić jej. Urodzony Strażnik.
- Annie?! Annie, słyszysz mnie? - zawołał. Chciałam odpowiedzieć, ale mój język był zbyt ciężki. Wszystko było zbyt ciężkie. Pokiwałam jednak lekko głową, albo tak mi się przynajmniej wydawało. Wszystko było rozmazane i nierealne jak sen. Jack ukląkł przy mojej głowie i wziął ją na kolana. Zaczął gładzić moje policzki, włosy. Oddychał szybko, nierówno. Współczułam mu. Biedny Jack. To chyba jest chyba najgorsze w śmierci, nie Twój los, a tych, których zostawiasz. Ty po prostu zaśniesz, znikając. Puff! Natomiast rodzina, przyjaciele - to oni muszą cierpieć, pogodzić się z brakiem, z pustką, czarną dziurą. To Jack był ofiarą, nie ja. Coś mokrego spadło mi na twarz. Deszcz. Jak cudownie umrzeć w deszczu, pomyślałam, nie całkiem przytomnie. To tak jakby cały świat płakał, że odchodzisz. Jack chwycił mnie za rękę. Jego dłoń, jak zawsze chłodna, drżała.
- Wszystko... Wszy... Wszystko bbb... Będzie dobrze... -  wyjąkał. Skupiłam się i udało mi się ścisnąć mocniej jego dłoń. Spojrzał mi w oczy, a ja powoli zaprzeczyłam skinieniem głowy. Nie było i nie będzie dobrze. Wziął głęboki oddech. Potem uśmiechnął się smutno.
- Kocham cię, wiesz? - wychrypiał. To samo powiedziałam mu zaledwie godzinę temu, a wydawało się jakby było to całe lata wcześniej. Może nawet przed naszym urodzeniem. Dawno, dawno temu, w lepszym życiu. Wtem poczułam odrobinkę siły, jakby iskierkę wśród mroku.
- Wiem - odparłam wykorzystując resztkę energii. Uśmiechnął się, a potem nachylił i pocałował. Nie miałam nawet siły go odwzajemnić. Podczas lotu saniami Mikołaja pocałowałam Jacka, żeby się z nim pożegnać. Bałam się o Davida i byłam wręcz pewna, że Mrok pozwoli mi ocalić brata jedynie za cenę  swojego własnego życia. Tak, wiedziałam, że umrę, ale nie w ten sposób. Teraz Jack się żegnał. Naprawdę mu współczułam. A potem wszystko zaczęło ciemnieć. Ostatnim, co zobaczyłam, były oczy Jacka. Te niezwykłe błękitne oczy przywodzące na myśl zamarznięty staw. Może ten staw, do którego wpadł i stał się Strażnikiem? Szkoda, że nie miał okazji mi go pokazać. Po chwili nie widziałam już nawet Jacka, byłam sama, w ciemności. A potem, powoli  jak opadający jesienny liść, zgasłam.

Oczami Jacka:
Odeszła. Odeszła. Odeszła. Odeszła. To jedno słowo brzmiało w mojej głowie, jednocześnie straszliwe i nieprawdopodbne niczym żart. Sprzeczność, jej śmierć właśnie tym była, sprzecznością. Nagle żal po stracie zniknął, wyparował, a zastąpiło go zupełnie odmienne uczucie. Furia. Ann Davis zniknęła z tego świata, ponieważ ktoś tego chciał. Ktoś wbił jej sztylet w serce. Wzbiłem się w powietrze aby mieć lepszy widok. Czułem tę moc, wręcz łaskoczącą moje palce. Byle nie w przyjaciół, nie w przyjaciół, myślałem. Fala chłodu coraz bardziej napierała na mnie, jakby pragnąc się uwolnić. Więc pozwoliłem jej na to. Obudziłem się leżąc na ziemi, nade mną pochylali się wszyscy Strażnicy.
- Co się stało? - zapytałem cicho.
- Zamroziłeś ich, Jack - wyjaśniła Ząbek.
- Co zrobiłem?
- Sam zobacz i się przekonaj.
Wstałem powoli i się rozejrzałem. Stałem w ogrodzie lodowych posągów, które sam stworzyłem. Zamrożona Armia Czarnego Pana. W końcu dostrzegłem Feara. Pobiegłem ku niemu z wściekłością i już się zamachnąłem aby rozbić lód i tym samym zniszczyć mordercę Annie, gdy ktoś chwycił mnie mocno za nadgarstek. Odwróciłem się zdziwiony. North.
- Jack, nie rób tego... - powiedział cicho.
- North, ja wiem, że to twoja rodzina, ale...
- Nie o to chodzi - przerwał mężczyzna. - Tylko, że to wciąż jest tylko chłopiec. Trochę zagubiony i przez to wykorzystany. Jak Annie.
Opuściłem rękę. Miał rację, a ja byłem lekkomyślny.
- Dobrze, ale w takim razie co z Mrokiem? - zapytałem.
- On już nie jest dzieckiem - odezwała się niespodziewanie Rosalie. Stała tuż za mną.
- Rose?
- Wszystko w porządku. - odpowiedziała, chociaż wiedziałem, że wcale nie było. Ruszyliśmy wszyscy ku odległej postaci po drugiej stronie równiny. Mrok stał z zaskoczeniem wymalowanym na twarzy. Z niemałą satysfakcją stwierdziłem, że to ja go tak urządziłem.
- I co teraz? - zapytał Jack O'Lantern.
- Rozbijemy jego ciało na tysiące kawałeczków, co go nie zabije, bo strachu nie da się przecież zniszczyć, ale da nam spokój na co najmniej kilka wieków - odparła sucho Matka Natura.
- Rosalie? - zapytał z troską Mikołaj. - Nie musisz w tym uczestniczyć, w końcu to Twój oj...
- Chcę - przerwała zdecydowanie. - To, że wiążą nas więzy krwi, nie znaczy, że jest moją rodziną. Stracił ten przywilej bardzo dawno temu - tu uniosła głowę i spojrzała na nas wszystkich. - Teraz wy jesteście moją rodziną. Zróbmy to!
Każdy z siódemki stanął wokół lodowego sopla, w którym uwięziony został Czarny Pan. Gdy North policzył do trzech wszyscy skupiliśmy się na Mroku, przekazując mu naszą radość, uczucia towarzyszące byciu Strażnikiem. Potem lód po prostu się rozprysł i było po wszystkim. Mi było bardzo trudno wykrzesać z siebie chociaż jedno radosne wspomnienie. Teraz wracaliśmy do miejsca gdzie leżała Annie. Gdy stanąłem przed jej martwym ciałem, poczułem tak straszliwy ciężar w piersi, że odwróciłem się tyłem aby nie patrzeć. Staliśmy w ciszy kilka chwil, gdy w końcu Jack zapytał:
- Czy to wreszcie koniec? Pokonaliśmy Mroka i wszystko będzie dobrze?
Nikt mu nie odpowiedział, więc ja postanowiłem to zrobić.
- To koniec, ale nic nie będzie dobrze.
I kolejne kilka chwil milczenia, w czasie których przyszło mi coś do głowy.
- Jaki dziś mamy dzień? - zapytałem, odwracając się powoli. Musiało to zabrzmieć jakbym był obłąkany, ale miałem to gdzieś.
- Jack... - zaczęła Zębuszka głosem pełnym troski.
- JAKI DZISIAJ DZIEŃ?! - wrzasnąłem. Wróżka popatrzyła na mnie przerażona, ale potem na jej twarzy odmalowało się współczucie.
- Trzeci marca - wyszeptała. Na te słowa skamieniałam. To nie mogło być...
- O co chodzi? - zapytał North. Odpowiedziłem dopiero po kilku chwilach.
- Trzeci marca. Urodziny Annie. Umarła skończywszy piętnaście lat.